Afgelopen donderdag was het weer spannend voor Owen en ons.

Het was namelijk tijd om voor controle terug te komen op de onco poli.

Dit was de eerste keer nadat Owen klaar is met zijn behandeling en leukemie vrij is.

Een zeer spannend moment.

Ook was het voor het eerst dat we Owen's oncoloog zagen na de operatie van eind juli.

We hadden dus heel wat te bepraten en dat hebben we dan ook gedaan.

Maar het bleef niet alleen bij praten, ook moest de PAC door gespoeld worden en moest er bloed afgenomen worden voor het onderzoek.

Helaas moesten we nog even een dagje wachten voor de uitslag daarvan.

Vrijdag middag kregen we dan ook een telefoontje van de oncoloog.

Bloedwaardes en de functies van de organen doen wat ze moeten doen, uitslag is dus goed.

Dit was in de lijn van de verwachtingen maar ik zal jullie zeggen dat je heel erg blij bent met een bevestiging.

Owen heeft het de afgelopen 7 weken dus helemaal zelf gedaan zonder die vervelende Chemo Caspers.

Daarom zo blij met deze uitslag.

De afgelopen 2 blogs en het begin van dit blog zijn helaas weer op het medische gedeelte gericht.

Maar de afgelopen 7 weken hebben naast de operatie van de Zwitserse Professor ook nog een vakantie gehad in Groenloo.

Dit was eigenlijk de eerste vakantie voor Owen die hij ook als vakantie besefte.

Was best wel spannend maar we hebben het echt heerlijk gehad met zijn drie-een.

In de vakantie moesten we ook nog even Owen zijn verjaardag vieren.

Dit hebben we met zijn drietjes gedaan op de vakantie.

Op de terugweg naar huis hadden we een tussen stop in Nijmegen.

Daar was de laatste dag van de Nijmeegse vierdaagse bezig.

In de vakantie hebben we veel contact gehad met Hassan.

Waarom zouden jullie denken, Hassan (samen met Wendy) was druk bezig om de Nijmeegse vierdaagse uit te lopen voor Stichting Owen.

Hij heeft hier een sponsor vierdaagse van gemaakt.

Dus ja we moesten Hassan en Wendy dus even onthalen op deze laatste vierdaagse dag.

Het was voor Hassan een mooie verrassing dat Owen en wij hem stonden op te wachten zo voor de finish.

Maar Hassan had ook nog voor ons een mooie verassing, namelijk een cheque van maar liefst €2700.- voor Stichting Owen bij elkaar gelopen.

Wat moet je hier nou op zeggen, zo mooi, ben en wordt je gewoon stil van.

Na deze mooie middag in Nijmegen gingen we dan echt richting huis.

Zondag was het dan zo ver Owen's 5de verjaardag feestje.

In de vakantie met zijn drietjes gevierd en nu met familie, vrienden en bekenden.

Helaas speelde het weer niet echt mee.

Hierdoor was het gezellig maar wel erg druk in huis.

Owen heeft mooie kado's gekregen waarvan der eentje toch echt boven alles uit komt.

Helaas was dit geen kado die hij mocht houden maar wel eentje die voor altijd in ons en zijn geheugen blijft staan.

Op een gegeven moment lande er in de tuin het bakje van de hoogwerker van brandweer Almere.

Tante Mary en Ome Rene wouden iets speciaals doen op Owen zijn verjaardag.

Mary stond samen met de brandweerman in het bakje en in haar hand een cheque van dik €1600 euro door de klei verkoop van Mary.

Ook zijn we wezen eten bij Wim.

Wim u kent hem nog wel van de fietstocht die hij heeft gemaakt naar Osterweddingen in Duitsland.

U hebt zijn verslag al mogen lezen op de site van Owen maar wat we u nog niet hebben kunnen vertellen en wat tijdens het etentje aan ons is overhandig was een cheque van maar liefst € 4275.- euro.

De laatste woensdag stond in het teken van de opname voor de kijkoperatie, hoe dit is gegaan heeft u in de blogs hiervoor kunnen lezen.

De school vakantie is natuurlijk nog niet voor bij dus het was niet alleen maar herstellen van een zware onverwachte operatie maar der stonden ook nog een paar mooie en leuke dingen op het programma voor Owen.

Helaas kon Owen niet bij alle mooi dingen bij zijn.

Zo is Papa Owen alleen naar de eerste vriendenavond geweest van Sasja Brouwers in Het Caves in Winterle.

Papa was erg moe om daar heen te gaan maar was erg blij dat hij bij de eerste vriendenavond van Sasja kon en mocht zijn.

Dit was een hele mooie en emotionele avond.

Zo konden en mochten we bij de 7de Circuitdag zijn van Race tegen Kanker op de TT Assen.

3 keer is scheepsrecht zullen we maar zeggen, de 2 jaren hiervoor moeten afzeggen door opname of lichamelijk niet fit genoeg zijn maar dit jaar hebben een hele dag mogen genieten, genieten van helikopter vlucht, rondje rijden in een militaire tank, met de politieboot meevaren, racen op het circuit en nog veel meer.

Echt een hele mooie dag voor al die Kanjers en hun ouders en broertjes en zussen.

Leek wel een beetje of de afgelopen week in het teken stond van snelheid.

Afgelopen zondag waren we te gast op Zandvoort voor de Masters.

Owen, Papa, Mama en Opa en Oma hebben hier een super dag mogen beleven, die mede mogelijk is gemaakt door de sponsor van de Suzuki Swift Cup, Formido.

Zo als bekend mag Owen niet praten.

Dit mag hij de aankomende 4 weken nog niet doen.

Hij doet het erg goed en hij en wij leren steeds meer gebaren.

Hopen dat de aankomende 4 weken net zo goed gaan als de afgelopen 3 weken.

We hopen ook dat deze weken snel voor bij zijn.

16 september is het weer spannend dan is de volgende operatie.

In ons vorige blog heeft u kunnen lezen dat Owen geopereerd is door de Zwitserse Professor.
Zijn nu een week verder en ja hoe gaat het na zo snelle, Hectische, Onrustige en ongeloofwaardige week.
Zaterdag ochtend ging goed, op de frustratie na werd Owen verlost van 4 draadjes.
De 2 drains, Aterielijn en de weer terug geplaatste maagsonde mochten der uit.
Verder was de week ook gevuld met geduld, heel veel geduld.
Owen heeft het zwaar niet alleen dat hij niet kan en mag praten maar ook dat hij het zat is.
Zat van ziekenhuizen, dokters, verpleegsters, niet zijn eigen ding kunnen en mogen doen en dan ook nog eens herstelend van een zware operatie met vervelende complicaties.
Maar hij doet het goed en dat sterkt hem en ons enorm.
Zo trots op ons jochie hoe hij zich erdoor heen slaat.
Je wilt hem niet zo zien en zeker niet machteloos staan en hem zo hulpbehoevend in zijn bed zien liggen.
De dagen waren dan ook gevuld met weinig zin in iets en veel mokken en niet in zijn hum zijn.
Al deze dingen mogen na zo operatie, heeft hij ook alle recht op om zo te zijn en zich zo te voelen maar als je Owen dan zo ziet liggen dan is het niet onze Owen.
Waar Owen geen last van heeft maar wat bij papa en mama wel binnenkomt, zijn de dingen die in en rondom de IC gebeuren.
Je ziet mensen terug die je niet op een IC terug wilt zien.
Het blijft een plek waar dik 2 jaar geleden het hele canuleverhaal is begonnen.
Ook dit zijn emoties en gedachten die wij als ouders weer een plek moeten geven.
Maar het heeft ook voordelen dat Owen en wij bekend zijn op de IC.
Ze kennen ons wij hun en we weten de weg.

Owen pakte zaterdag ook weer wat dingen op zo ging der zijn eerste boterham weer in.
Was hij ook blij dat der weer visite aan het bedje kwam kijken.
En begonnen we met zijn drie-een te wennen aan het idee dat Owen niet kan en mag praten en dat hij echt maar dan ook echt geholpen is.
Dit is waar we vanaf eind vorig jaar zomer op zaten te wachten.
Zaterdag zijn we om Owen's ritme even te doorbreken even een wandeling gaan maken op de gang, veilig in papa zijn handen en nog aangesloten aan de morfine hebben we een paar minuten even iets anders gedaan.
Zaterdag was ook het moment dat eind van de dag de morfine der afging.
Afwachten hoe het met de pijn zou gaan.
Zondag weer een nieuwe dag, had meer zin in de dag dan de dag ervoor.
S'middags met de visite lekker de gang op, helaas nog wel met infuuspaal, maar hij vond het wel even lekker om van zijn bed af te zijn.
De IC artsen zijn dik tevreden klinische doet hij het allemaal goed en zijn inmiddels de 48 uur na operatie gepasseerd.
Het gevaar op koorts en andere bijwerkingen zijn dan ook nu wel geweken.
Al weet je het nooit.
Maandag merken we goed aan Owen dat hij weinig zin heeft en ze kont een beetje tegen de krip aangooit.
Owen moet meer gaan bewegen maar daar heeft hij geen zin aan en verdomd dat dan ook echt.
Samen met de pedagoog geregeld dat hij einde van de middag een uurtje naar de speelkamer kan om even lekker ergens anders te zijn en even leuke dingen kan gaan doen zoals met Playmobile spelen, spelletjes doen en knutselen.
We zien Owen hier dan ook echt van opleven.
Alleen is dit van korte duur als de medicijnen weer genomen moeten worden en hij toch even moet lopen en dit verdomd om te doen.
Wel hebben we even bezoek gehad van de assistent van de KNO-arts.
Zij is net zo als de IC-artsen erg tevreden hoe Owen hersteld en wat hij nu al doet.
Ook nemen we nog eens de operatie door wat ze precies gedaan hebben, echt heel erg knap.
Morgen ochtend komt de KNO-arts zelf kijken hoe het gaat met Owen.
Dinsdagmorgen voor de klok van 9 is ze daar en met goed nieuws, naoverleg met de andere artsen is besloten dat we naar huis mogen.
Dus spullen pakken en snel naar huis want we zijn het idd zat en erg moe.
De gedachten is dat als we thuis zijn Owen sneller en beter zal herstellen van de zware operatie.
Wat ons en vooral Owen's KNO-arts opviel was dat zij voor het eerst van Owen een hand heeft gekregen bij het afscheid (zal hij het door hebben dat zij niet alleen de boeman is maar ook de gene die hem van de canule afhelpt) dit was zo mooi gebaar.
Wel zal de zorg thuis intensiever gaan worden, meer uitzuigen, meer tijd nodig hebben om te communiceren maar ook daar komen we wel weer doorheen.
We zien Owen elke dag een beetje meer opbloeien, heeft het nog steeds moeilijk maar vindt langzaam aan zijn eigen weg wel weer.
Heeft zelfs zin om te spelen en vandaag zelfs 10 min op zijn fietsje gezeten.
Verders is hij nog wel moe maar geeft daar niet aan toe.
Donderdagmiddag was de eerste afspraak weer op de poli van KNO, de hechtingen en de wonden zouden gecontroleerd worden.
Ook nu was de KNO-arts zeer tevreden.
Ze mocht alles bij Owen doen en hij heeft zelf geholpen om de hechtpleisters der af te halen.
Ook heeft zij de canulewissel mogen doen.
En ze heeft weer een hand gekregen van Owen.
Ook weten we de nieuwe datum weer wanneer Owen de volgende operatie gaat krijgen.
Dit zal 16 september gaan worden, hopelijk gaan de aankomende weken net zo voorspoedig als de afgelopen dagen en slaat de frustratie niet toe bij Owen van het niet kunnen en mogen praten.
Maandag gaat Owen weer naar zijn Schavuiten en kunnen papa en mama weer de draad oppakken.
Wij zijn erg blij dat ondanks de achtbaan van afgelopen de operatie heeft plaats gevonden.
Zijn dan ook de Zwitserse Professor Monier en het AMC erg dankbaar dat ze het voor elkaar hebben gekregen dat ze Owen hebben kunnen en willen helpen.
De eerste stap naar een beter leven is gezet en wel een hele grote stap.
Maar we zijn der nog niet, er zijn nog steeds onzekerheden.
16 september weten we waar we staan en daarna kunnen we weer verder kijken.
Tot die tijd gaan we door, door met alles, door met het gevecht en zeker door met het herstel van Owen want hij is der nog niet en we hebben nog een lange weg te gaan.

Afgelopen woensdag was het dan zo ver, de opname van Owen was een feit.
Owen werd opgenomen voor een kijk operatie van Professor Philippe Monier uit Zwitserland.
Onze eigen kno-arts heeft het voor elkaar gekregen dat deze professor mee wilt kijken naar het probleem van Owen.
Op de woensdag gebeurde der maar vrij weinig alleen een gesprek met Owen's KNO-arts uit AMC.
Donderdag is Owen als eerste aan de beurt voor de scopie (kijkoperatie).
Iets voor 8 uur gingen we dus vanuit de kinderIC naar de OK.
Daar aangekomen is Owen iets over 8 uur naar binnen gegaan voor de kijkoperatie.
Nadat de operatie gedaan was is Owen meteen terug naar de IC gebracht waar hij wakker mocht worden.
Wij zaten op de gang te wachten op het moment dat de Zwitserse professor en de KNO-arts hun bevindingen kwamen vertellen wat ze gezien hadden.
En daar kwam uiteindelijk het verlossende woord, de professor uit Zwitserland heeft een oplossing wel een hele complexe maar wel een oplossing.
Dit was het antwoord waar we zolang op hebben zitten wachten de oplossing.
Kregen uitleg wat hij wilde gaan doen en wat der nu precies aan de hand was.
De eerste reactie was Wow, we weten iets en de tweede was Heftig en Zwaar.
Maar toen wij dachten dat we alles hadden gehoord kwam der iets waar wij en ik denk niemand op gerekend hadden maar alleen op gehoopt en gedroomd hebben.
Er werd verteld dat er misschien een kans is dat Owen morgen geholpen kan worden door de Professor uit Zwitserland in het AMC.
Maar dit zou afhangen van een heleboel dingen die geregeld en gedaan moesten worden.
Dit zou dus betekenen dat we niet met Owen naar het buitenland hoeven voor de complexe ingreep.
De Professor en KNO-arts moesten weer verder en wij zouden na 16:00 uur horen wat er gaat gebeuren.
De spanning stijgt en het lang, lange wachten is dan ook begonnen.
Wat we op dit moment hebben is in ieder geval een antwoord wat Owen heeft en hoe het verholpen kan worden en dat niet alleen maar op de vraag waar krijgen we misschien over een aantal uur een antwoord.
Of in AMC of naar Zwitserland.
Maar wat zeker is dat deze professor Monier Owen kan en wilt helpen.
Na dat der heel veel seconden, minuten en zelfs uren voorbij zijn gegaan komen de Professor en KNO-arts naar de IC ze willen met ons praten.
Het verlossende woord is dat der heel veel werk en nog meer geregeld is en dat ze hebben kunnen regelen dat Owen vrijdag ochtend als eerste wordt verwacht op de OK.
De complexe ingreep gebeurt dus niet in Zwitserland of in London, Amerika maar de Professor gaat het hier doen in het AMC.
Dit is niet te geloven niet alleen een antwoord maar meteen actie.
Hebben hierdoor weinig tot geen tijd om Owen voor te bereiden en wij geen tijd om aan dit nieuws te wennen.
Der is geen tijd om na te denken het is alleen maar schakelen en doorgaan.
De voor ons bekende achtbaan is weer van start gegaan van af het moment dat we weten dat de ingreep hier gaat plaats vinden.
Een ingreep van 2.5 uur.
Hoe wij ons voelen en wat der allemaal in ons om gaat is niet op papier te zetten of te vertellen.
Het is een overweldigend gevoel maar ook heel veel vragen en heel veel, misschien nog wel meer spanning.
Spanning voor de plotselinge operatie, Spanning op wat komen gaat, Spanning om 6 a 7 weken geen geluid en niet kunnen praten van Owen, Spanning of het goed gaat, Spanning spanning en nog eens spanning
Op naar de vrijdagmorgen dan maar.

Vrijdagmorgen 7 uur, Papa en Mama komen op de IC, Owen heeft een goede nacht gehad.
Wordt rustig wakker en lijkt er klaar voor te zijn, nu wij nog.
De spanning stijgt en stijgt, dit is echt niet normaal!!!!!.
Owen gaat op een groot bed naar beneden (kan hij nog mooi even met het bed spelen omhoog naar benden enz enz), worden om 8 uur in de OK verwacht.
Mama gaat zo als altijd mee naar de OK, Papa blijft voor veel bekenden bij de bekende gele streep.
Ik blijf het zeggen dit zijn momenten waar je nooit maar dan ook nooit aan zal en kan wennen.
Rond 8:15 uur komt mama terug, Owen is in de OK en slaapt het grote wachten is nu begonnen.
2.5 uur zou het gaan duren tussendoor up to date gehouden door de KNO-Assistent.
Om 9 uur telefoontje we zijn nu pas begonnen.
Uur later het gaat goed, stukje rib hebben we weggenomen, luchtpijp ligt nu open.
De minuten, uren tikken weg, spanning stijgt en stijgt.
Dit is echt killing niet normaal meer wat duurt, wachten dan lang en met lang bedoel ik heel lang.
Iets voor de klok van 1 uur weer telefoon, alles is goed gegaan.
Of wij over 10 min boven willen staan voor gesprek met de Professor en arts.
Boven gekomen krijgen we als eerst de 3 belangrijkste woorden te horen die je wilt horen na een operatie.
Het is geslaagd.
Hierna volgt een diepe zucht van opluchting en het gesprek hoe het is gegaan.
Operatie is geslaagd maar wel wat complicaties tijdens de operatie.
Helaas is tijdens de operatie de long geraakt waardoor er een klaplong is ontstaan.
Ook is der een gaatje ontstaan in de slokdarm, beide zijn meteen hersteld en zullen geen gevaar opleveren. Althans dat hopen we maar, we weten ten slotte alles van hoe het niet moet.
Wel krijgt Owen nu extra antibiotica en blijven de artsen erg alert.
Ook heeft Owen een tijdelijke maagsonde en arterielijn en 2 drains bij de wonden gekregen.
Ook mag Owen niet praten en geluid maken, de keel en stembanden moeten echt rust hebben.
Dit was het verhaal, Ja dat komt wel even binnen en ook meteen weer vragen waarom het weer niet gewoon in een keer goed kan gaan, waarom altijd complicaties der bij.
Maar we gaan der van uit dat het goed gaat komen en goed is we hebben vertrouwen.
Het wachten is nu op Owen dat hij wakker wordt.

Na een tijdje doet hij zijn oogjes open en is hij wakker.
Heeft pijn is gefrustreerd en boos op alles en iedereen.
Voelt meteen dat der slangen aan hem zitten die hij niet wilt.
Heel vreemd dat hij niet mag praten, maakt hem boos en verdrietig en is ook erg lastig.
Maar hij doet het wel goed, alles lijkt zo te gaan zo als het moet gaan.
Is moe en slaapt veel.
De Zwitserse Professor en het KNO-team komen nog even langs om te kijken hoe hij het doet.
Ze zijn dik tevreden over de ingreep, de complicaties zijn erg vervelend maar komen goed komt door dat het zo complex gebied is.
Wij bedanken onze grote Zwitserse vriend (eeuwig dankbaar en ons vakantieland zal Zwitserland gaan worden hihi)
Owen is moe en we gaan dan ook maar snel een einde maken aan deze zeer indrukwekkende, spannende en vermoeiende dag.
Owen valt dan ook vroeg in slaap en de eerste nacht komt der aan.
Voor dat de nacht valt gaat papa nog even bij hem kijken hoe het gaat.
Het gaat goed, is niet meer wakker geworden en alles ziet der stabiel uit.

Zaterdag Ochtend vroeg, papa staat bij de lift en wordt gebeld Owen is wakker en wil papa zien.
Papa is vroeg op de IC, Owen heeft een goede nacht gehad.
Heeft goed en alleen maar geslapen.
Bij het verschonen van het bed komen de frustratie en de boosheid omhoog ook de pijn wordt heftiger.
Nadat dit allemaal is gebeurd lijkt het allemaal stabiel te zijn en te gaan.
Dokter komt wat controles doen en zijn tevreden.
Zo tevreden dat de Sonde er uit mag en Owen vloeibaar mag gaan proberen te eten.
Ook de 2 drain mogen der uit.
Owen heeft erg veel last van de arterielijn met goedkeuring van de arts mag ook deze der uit.
Op deze zaterdagmorgen wordt Owen verlost van 4 slangetjes.

Ook het eten van wat vla gaat goed.
Dit zijn mooie stapjes naar een mooier leven.
De stapjes zijn erg zwaar maar daar moeten we doorheen.
Zwaar ook voor papa en mama, zo frustrerend om hem niet te horen mogen praten en dat je de pijn niet weg kan nemen.
Wel erg trots op hem dat hij het allemaal zo goed doet en door bikkelt.

Het blijft nog steeds heel erg heftig en vreemd, alles maar dan alles is zo snel gegaan.
Maar wij zijn heel erg blij dat Philippe Monier de professor uit Zwitserland en het AMC dit voor onze Owen hebben kunnen regelen.
We gaan door met het herstel, de eerste stapjes zijn genomen, zo als onze Zwitserse Professor heeft gezegd The First Steps To a Better Life, en ja daar gaan we voor.
We zijn der nog lang niet volgen een aantal zware weken maar de eerste stap voor de 2de hobbel is genomen.
Ik heb 2 jaar geleden ook al gezegd we gaan der voor zorgen dat Owen beter gaat worden hoe zwaar of hoe hoog de weg, berg ook zal worden maar we knokken verder, ook nu gaan we door en knokken we met zijn alle verder.
Maar onze Owen die knokt het hardst van ons allemaal.

Maar het is en blijft frustrerend en erg zwaar we gaan door en tot over 6 a 7 weken dan is de volgende operatie om te kijken hoe het er voor staat en om dan de ingebrachte stand er uit te halen.

Kleine opsomming van wat der is gebeurt;
-stukje rib weggenomen voor verbreden van luchtpijp.
-adamsappel gesplitst om bij luchtpijp tekomen.
-luchtpijp ingesneden.
-littekenweefsel verwijdert.
-stembanden gecontroleerd.
-stukje rib opmaat gemaakt en der tussen gezet.
-tussen door de complicaties meteen herstelt.
(klaplong, gaatje in het vlies en gaatje in de slokdarm)
-stand opmaat gemaakt en geplaatst.
-drains geplaatst bij de rib en de canule.
-sonde geplaatst.
-arterielijn der in gezet.
Ongetwijfeld ben ik dingen vergeten er bij te zetten of te vermelden, is ook zo veel en zo complex.

Voor de duidelijkheid, de canule zit er nu nog steeds in, het is zelfs op dit moment alleen nog de enige manier waarop hij kan ademen. De komende weken moet duidelijk worden of de canule er eventueel hier in Nederland uitkan.

Hoe kan de maand juli 2011 beginnen.
Nou met heel erg lang wachten en wachten op een antwoord die je heel graag wilt horen.
Vrijdag 1 juli was de dag na dat Owen de laatste puncties had gehad en wij gebeld zouden worden met de uitslag door de oncoloog.
En ja wat duurt het wachten dan lang.
Maar uiteindelijk was daar het telefoontje waar we zo graag op zaten te wachten.
Het was de oncoloog met de uitslagen van de puncties.
Puncties zijn goed gegaan, schoon!!!!

Owen is klaar!!!!

Na 2 jaar behandelen tegen zijn leukemie is hij nu schoon en klaar.
We willen het eigenlijk niet geloven en vragen het is het echt?
Ja het is echt, de vlag mag uit.
Is heel onwerkelijk als je dit dan hoort.
Je weet niet wat je voelt en wat der door je heen gaat.
Maar ja de eerste en een hele belangrijke hobbel is genomen.
Wat mooi, wat raar Owen is klaar!!!
Het gekke is dat er vrij wel direct weer vragen door je gedachten heen schieten over hoe verder, het nazorg traject en dat het heel gek is om geen Chemo Kaspers te hoeven geven.
Onwerkelijk zullen we maar zeggen.
Hoe nu verder.
We zijn helaas nog niet klaar met Owen, der volgt een na traject voor de leukemie, hoe die der uitzien horen we donderdag.

Maar we hebben helaas nu nog een hobbel, een gevecht te gaan.
Dit gevecht is de Canule!!!!
Wij gaan ons dan ook nu alweer klaar maken voor de volgende kijkoperatie.
Deze is namelijk al weer over 3 weken, afkicken van het ziekenhuis is der dus nog niet bij.
Dan zal der weer gekeken gaan worden via een scopie hoe het der van binnen in de keel, bij de stembanden uitziet.
Dit is weer erg spannend.
Zo als bekend hebben we hiervoor de expertise nodig van de professors van uit het buitenland.
28 juli zal Owen de kijk operatie ondergaan, en deze wordt wel heel speciaal.
Bij deze operatie zal er een gastoperateur zijn uit Zwitserland die meegaat KIJKEN  met de operatie en hopelijk weet deze professor meer en kan hij ons wat meer duidelijkheid geven.
Wij gaan ons en Owen weer voorbereiden op de operatie en nog wat bezoekjes vooraf maken aan het AMC.
We zullen jullie zoals gewoonlijk op de hoogte houden van al het nieuws van Owen.

Ook willen wij iedereen bedanken voor de mooie en lieve woorden van de afgelopen weken.
Dit doet ons goed en geeft ons ook de moed en hoop om verder te gaan en te zorgen dat Owen ook van de laatste hobbel verlost gaat worden.

Afgelopen zondag 26 juni was het dan zo ver.
26 juni 2009 is het allemaal begonnen, ik ga niet helemaal terug na wat der is gebeurt in de afgelopen 2 jaar maar heb het nu over 26 juni 2011.
De dag dat Owen de laatste Chemo Caspers krijgt.
Uh hij geeft deze zelf moet ik eigenlijk zeggen. http://www.twitvid.com/FS7VR
Na een hele mooie race zaterdag op de TT in Assen was het dan echt zo ver.
Het moment waar we zo lang naar uit hebben gekeken.
De dag dat het 2 jaar geleden is van de diagnose ALL, maar ook de dag dat Owen voor het laatste Chemo Caspers krijgt.
Vanaf nu moet hij het allemaal zelf gaan doen.
Het blijft een heel vreemd moment als je weet dat hij na deze niet meer geholpen gaat worden door de Chemo Caspers maar het echt zelf moet gaan doen.
We hebben hier de volste vertrouwen in dat hij dit goed gaat doen maar het geeft wel een apart gevoel.
De aller laatste Chemo Casper heeft Owen dan ook zelf gegeven, nu kunnen we een hoofdstuk gaan afsluiten die je eigenlijk niet had willen meemaken.
We gaan ons klaar maken voor de puncties van as donderdag 30 juni.

Wel moeten we woensdag even naar het AMC voor de autorisatie voor juf nummer 2.
Deze autorisatie is helemaal goed gegaan.
Francien heeft dit echt super gedaan.
Maar niet alleen Francien, Owen heeft zich beeldig gedragen zat zelfs helemaal alleen op de behandelkruk.
Echt mooi als je ziet hoe goed onze Kanjer dit doet.
Als je dan denkt dat dat alles is nee.
S’avonds neemt Owen zijn witte medicijn, die hij nu nog 3 maanden door moet nemen zo via het mondje naar binnen.
Dit is echt heel erg goed van hem, maar dat was het niet het enige.
Ook haalde hij zelf de maagsonde der uit.
Zo die hebben we nu niet meer nodig omdat ik het witte medicijn gewoon door me mondje neem met siroop der bij.
Echt heel erg goed van hem dat hij dit zelf doet en regelt.
Zo dit waren toch een paar mooie momenten om een intensieve rot periode mooi af te sluiten.
We maken ons op voor de puncties van donderdag en hopelijk krijgen we vrijdag snel de uitslag te horen van onze oncoloog.