Doe Een Wens, Make A Wish voor Owen
donderdag, 15 december 2011 02:35

Na meer dan 2 jaar gewacht te hebben was het vrijdag 9 december 2011 dan zo ver.

Het was de dag dat Owen zijn wens van Doe Een Wens in vervulling gaat. We gaan met de Thalys naar Euro Disney Parijs.

En dit doen we zonder de grote reddingstas, we doen dit met een tussen haakjes normaal kind.

De wens kon eigenlijk niet op beter moment komen, noem het de kers op de slagroom, de slagroom op de taart.

Maar het aller belangrijkste is dat Owen er heel veel zin in heeft en wij hebben ook hier naar uit gekeken.

De wens is wel een bijzondere wens vervulling niet alleen dat het de wens voor en van Owen is maar ook dat er een camera ploeg mee gaat van SBS6.

Doe Een Wens per 1 januari Make A Wish heeft van hun Hoofdsponsor zendtijd gekregen bij SBS6.

Doe Een Wens heeft aan ons gevraagd of de camera ploeg met ons mee mocht reizen om Owen zijn wens te filmen.

Dit vonden wij geen probleem.

Vrijdag 9 december werd er om iets voor 8 uur aangebeld het was Dirk van Doe Een Wens om ons uit te zwaaien, Dirk had ook nog een cadeautje mee genomen voor Owen, een rugzakje van Lightning MCqueen met daar in snoepjes en boekjes.

In de tussen tijd was de taxi ook gearriveerd en hup de koffers in de taxi en hup op weg naar Schiphol.

Op Schiphol aangekomen werden we opgewacht door Monique en Quirine beide van Doe Een Wens en de camera ploeg.

De camera begon meteen met draaien en ja wat we kennen van Owen wilde hij er nog even helemaal niets van weten.

Na dat we even koffie hadden gedronken met elkaar in de Lounge van de NS gingen we op weg naar het perron waar de Thalys aan zou komen om op te stappen.

Monique heeft ons uitgezwaaid en we zijn met ze allen de Thalys in gestapt om aan onze reis te beginnen naar Parijs.

De reis ging erg goed, Owen heeft het de 3 uur durende reis goed uit gehouden werden gedurende de reis goed verzorgd met broodjes en koffie en frisdrank.

Tijdens de reis ook wat beter kennis gemaakt met Quirine van Doe Een Wens en de camera ploeg.

Dit was voor Owen ook wel erg fijn kon hij even wennen aan alle mensen en de camera.

Je hebt wel meteen veel bekijks als ze je tijdens de reis aan het filmen zijn.

Owen kreeg tijdens de reis ook zijn zender op voor het geluid.

Bij aankomst op Paris gare du Nord stond Inge van Doe Een Wens ons op te wachten.

Inge ging met ons een broodje eten en vergezelde ons met de taxi naar ons hotel Newport Bay Club in Disney.

Na een ritje van ongeveer 30 min kwamen we aan bij ons Hotel.

Hier werden we vriendelijk ontvangen door de medewerkers van Disney en door kerst Goofy.

Kerst Goofy hing bij Owen ook zijn Disney keycord met VIP pas om.

Deze pas gaf Owen toegang tot alle attracties, Disney figuren zonder te hoeven wachten.

Na even te zijn bijgekomen op onze kamer gingen we met zijn allen naar het park.

Daar werd snel duidelijk hoe makkelijk zo’n VIP pas is zeg!

Owen was steeds als eerste aan de beurt bij het halen van een handtekening van de bekende Disney figuren, hier had hij een mooi handtekening boekje voor gekregen.

Ook was dit een mooi foto en film moment.

Het park zag der op zijn kerstbest uit, alles versiert met kerstbomen, Ballen en lichtjes.

Owen ging na een paar minuten helemaal los in het park en cameraman Ferenc en geluidsman Luc moesten aardig hun best doen om Owen bij te houden in het aardig drukke park.

Zo mooi om te zien dat Owen steeds en steeds meer ontdooide en kind werd.

Na dat we alle parades gezien hadden en gegeten hadden was het tijd om te gaan slapen.

De eerste dag was al zeer geslaagd, wat een mooie belevenis is dit zeg.

Hier wordt je als ouders wel een beetje stil van.

Zaterdag ochtend moesten we wel bijtijds ons bedje uit.

Ja, uitslapen was er niet bij want we moesten ons melden bij het Mickey café daar was het ontbijt met Disney figuren voor ons geregeld.

Owen was helemaal dol geworden van alle figuren en kon niet wachten dat ze dan ook kwamen.

Het was dus niet alleen een ontbijtje eten maar ook foto’s maken en handtekeningen verzamelen.

Was erg gezellig om zo even met zijn drietjes te ontbijten.

Om 10 uur hadden we afgesproken voor de ingang van Disney Studio’s.

We waren wat eerder dan de rest en dat kwam eigenlijk ook wel erg goed uit.

Owen werd voor 10 uur alvast binnen gelaten in het park.

Wij hadden ook zo iets wat is dit nu weer, kregen een pet op van de portier en een zwartklapbordje, je kent ze wel van uit de film.

En wat was nu het geval Owen mocht het startsein geven aan alle ingangen dat het park officieel open was.

Dit was wel een heel mooi moment, wij al binnen in een leeg Disney Studio Park en alle mensen wachtend voor de deur.

Owen vond dit erg leuk dat alle mensen buiten moesten wachten, maar na dat Owen en Papa het startsein hadden gegeven gingen de hekken open.

Om 10:30 uur liepen we met de gehele groep naar de Moteurs….Action! Stuntshow.

Owen is gek van auto’s en tijdens deze stunt show rijd zijn grote vriend Lightning McQueen van Cars ook mee.

Ja, had hem moeten zien zitten in zijn eigen regisseurs stoel, een smile van oor tot oor toen hij McQueen zag rijden.

Na dat de show was afgelopen moesten wij nog even blijven wachten.

Owen vond dit maar raar en vroeg ze eigen af waarom dit was.

Toen echt alle andere mensen weg waren gebeurde het.

We waren toen al een stukje het platform op gelopen waar de stuntshow plaats vindt.

In eens was daar voor Owen een wel heel bekend muziekje namelijk het muziekje van Cars.

En het bleef niet alleen bij het muziekje maar zijn grote vriend die dikke rode sport wagen met nummer 95 uit Cars kwam daar gewoon aan rijden.

Dit was een moment wat ik denk ik niet kan beschrijven maar dat het even heel emotioneel werd bij ons mag denk ik duidelijk zijn.

Owen kreeg een lach op zijn gezicht die we heel lang maar dan ook heel lang niet hebben gezien.

Hij zei niets maar die smile op zijn gezicht die zegt meer dan 1000 woorden en elk woord wat ik op papier zet.

(zelf met het schrijven houd ik het niet droog).

Owen kon McQueen gewoon aanraken en voelen, zo dicht bij, zo mooi!!!

Sprakeloos, echt waar, wat dit met je doet op zo moment is niet te beschrijven maar goed dat de camera ploeg er bij was om dit moois vast te leggen.

Hebben gelukkig ook aardig wat foto’s en zelf gefilmd dus kunnen het terug kijken wanneer we willen, dit vergeet je echt nooit meer.

Dit was een heel speciaal moment voor iedereen die hierbij aanwezig waren.

Na dat we weer een beetje waren bij gekomen stond de volgende verrassing al weer te wachten.

Er was een Meet & Greet met Buzz Lightyear, ook dit was een super belevenis.

Op naar de sterren en daar voorbij, Buzz was even nu helemaal voor Owen.

Na de bij behorende handtekening en foto gingen we verder.

Even een rust momentje pakken en bij komen van alle emoties.

Dit alles deden we op een wel heel mooi plekje namelijk in het Disney Hotel zelf.

Hier deden we ook het interview voor de uitzending en was ook het afscheid van Quirine en Inge van Doe Een Wens en van de camera ploeg.

We hebben een hele bijzondere 1 halve dag gehad met elkaar.

Het afscheid was zelfs een beetje vreemd.

Het is ook zo bijzonder als je je eigen kind weer kind ziet worden, als je eigen kind weer kind mag en kan zijn en wij weer gewoon ouders kunnen en mogen zijn.

Het is niet zo maar een dagje naar een pretpark maar het doet veel meer met je.

Je vergeet alle ellende die je de afgelopen jaren heb gehad, je leert weer te kunnen en mogen genieten van de mooie dingen.

Je wordt weer een gewoon normaal gezinnetje die aan het genieten zijn.

En dat wij dit dan kunnen en mogen doen van Doe Een wens, Make a Wish dat is echt heel erg fijn.

Is een belevenis die IK, Brigitte maar ook zeker Owen nooit zullen vergeten.

Na het afscheid nemen van iedereen zijn we heerlijk verder gegaan met zijn drietjes verder gegaan met het genieten van onze zoon die gewoon kind kan zijn en voor de volle 1000% aan het genieten is van alles wat Disney Land ons te bieden had.

Van ontbijt tot de Disney figuren, van de cadeautjes tot aan de attracties van elk lichtje van elke show hebben we kunnen en mogen genieten.

Helaas komt der ook een einde aan al dit moois.

Maandag middag zijn we geheel voldaan, en moe begonnen aan onze terug reis.

Met hele mooie en waarde volle herinneringen.

Vandaag woensdag 14 december 2011 moesten we ons melden bij Owen zijn KNO-arts.

Ja, het gaat allemaal gewoon door.

De afspraak was al gemaakt voor dat we naar Euro Disney gingen dus we waren voorbereid.

Maar ondanks alles blijft het dan toch weer spannend.

We hebben het idee dat alles goed is maar is het echt goed, dat blijft dan de vraag.

Na dat we met enig gevecht de hechtingen hebben kunnen verwijderen krijgen de verlossende woorden van Owen zijn KNO-arts.

Alles is goed, Ziet er keurig uit, ze wilt ons niet eerder meer zien dat als Owen zijn neus-keel amandelen der uit moeten.

De stem van Owen gaan we voorlopig rust geven, zolang hij het zelf niet erg vindt en hij zich met deze stem weet te redden doen we der niets aan.

Mocht hij of wij vinden dat het een probleem wordt dan kan hij naar logopedie, maar dat moet hij wel super gemotiveerd zijn om dit vol te houden.

En anders wachten tot dat de keel volgroeid is en dan kunnen de artsen hier nog wel iets aan doen maar tot die tijd doen we lekker niets meer, Klaar er mee.

Dit betekend dat Owen klaar is maar dan ook echt klaar.

De plek waar de canule heeft gezeten mag zelfs nat worden, Owen mag dus gewoon douchen.

Gewoon douchen na meer dan 2,5 jaar kan en mag hij alleen gaan douchen.

En als hij mag douchen dan mag hij ook zwemmen iets wat hij ook zo lang niet heeft mogen doen.

Owen wordt weer een kind wat ook echt gewoon kind kan en mag zijn.

Het blijft nog steeds erg vreemd en raar maar het is toch echt.

Vanavond heeft hij dus super trots onder de douche gestaan, en heeft hij zelf de pleister die hij op de plek van canule had er af gehaald.

Ook Owen is er klaar mee en klaar voor om gewoon kind te zijn.

Vertelde vanavond ook dat hij wel 1000 blij is en dat hij trots is dat hij van alles klaar is.

Morgen donderdag staat het volgende ziekenhuis bezoek op de planning, een bezoek aan de oncoloog voor de 6 wekelijkse controle.

Deze zien we ook met alle vertrouwen te gemoed.

 
Dance 4 Owen
woensdag, 07 december 2011 04:49

Zaterdag 7 januari 2012 wordt er in de schouwburg van Almere de "Dance4den's 2012" gehouden waarbij Owen in het middelpunt van de belangstelling zal komen te staan.

poster

http://www.schouwburgalmere.nl/

http://www.dennisvanderzeijden.nl/

http://www.facebook.com/Dance4Dens

http://www.dance4dens.com/home.php

http://barcodeforlife.nl/

 
Pakjes avond, Onwerkelijk maar toch echt waar
dinsdag, 06 december 2011 05:37

Onwerkelijk maar waar, een droom die uitkomt, zo gehoopt en gekregen, mooiste cadeau ooit.

Pakjes avond is bij de meeste van ons op 5 december gevierd.

Maar bij ons was pakjes avond al op 2 december.

De meesten weten het al maar we hebben heel erg goed nieuws gekregen van en over Owen.

1 december was het alweer zo ver voor Owen zijn opname.

Op de planning stond dat we zouden gaan kijken of de geplaatste T-stent goed zijn werk gedaan zou hebben en of der evt een nieuwe in moet, of dat het geen gaat gebeuren waar we zo lang op wachten en hopen.

Zijn eerst naar het Ronald Mac Donald huis gegaan om onze spullen weg te brengen.

Vanuit daar naar boven naar de Kinder IC.

De gehele dag heb ik al een heel vreemd gevoel in me lichaam, een gevoel wat ik nog nooit heb gehad (vreemd).

Owen is kind aan huis op de IC weet de weg en zegt ook wat hij wil.

Alles stond klaar behalve zijn fiets, dus hup naar de andere afdeling om zijn fiets te halen.

Nadat alle controles gedaan waren mocht Owen nog even vrij rondlopen.

Eind van de middag kwam de KNO-arts nog even op de afdeling om door te nemen wat er morgen ochtend allemaal zou gaan gebeuren.

Bekend bij ons maar erg goed dat we het nog eens doornemen.

Alleen als het er meer als prima uit ziet dan zal er geen nieuwe stent inkomen.

Laten we dan maar hopen dat het meer dan prima is en dat de dokter alleen maar plakkers zal gaan plakken.

Oké alle verplichtingen van de dag hebben we gehad dus we kunnen nog even naar beneden om een hapje te eten.

Daarna zouden we volgens afspraak Owen zijn PAC aanprikken en bloed afnemen voor het bloedonderzoek.

Het bloed afnemen was het probleem niet maar de PAC aanprikken dat was me wel een aardige drama zeg.

Hij verzette zich zeer goed, uiteindelijk bij papa in de houtgreep, mama die zijn handjes vast hield, een zuster die Owen rustig hield en de andere zuster hielp, en dan de zuster die de naald der in moest prikken.

Naar wat geworstel zat de naald der in.

En ja hoor Owen ging meteen weer in zijn Napoleon stand ( Rechterhandje op zijn hart).

Het was dit voor het slapen gaan doen of vlak voor dat Owen naar OK moet, en het moet toch gebeuren dus dan maar nu.

Owen heeft een goede nacht gehad en was om 6 uur wakker, zat lekker spelletjes te spelen met de zusters en leek der klaar voor te zijn.

Wat ons opviel was dat hij erg relaxed was, hij was er echt klaar voor.

Dus wij onderweg naar beneden.

Op de verkoeverkamer bij de Giraf duurde het Owen maar te lang en vroeg maar wanneer de slaapdokters kwamen.

Hij wilde meteen door maar ja geduld wordt op de proef gesteld met het wachten en wachten.

Ja, hoor het is zo ver, alles staat op groen, de slaapdokters zijn er dus we kunnen naar de volgende stap.

Deze stap vindt papa altijd een hele vervelende, het afscheid nemen het uit handen geven bij de wel bekende gele lijn.

Ook hier doet Owen het goed, is rustig en zegt dat hij goed gaat werken.

Die woorden maken het helaas niet makkelijker om afscheid te nemen maar het moet.

En na al die keren dat we bij die gele lijn gestaan hebben went het niet, nooit zal je hier aan wennen.

Mama gaat met Owen naar binnen, ook daar alles goed.

Brie verteld dat het ongeveer een uurtje zal duren en dat we gebeld gaan worden en dan naar verkoever moeten komen voor gesprek met KNO-arts.

Dit is voor ons het moment om even te gaan eten en koffie te gaan drinken, want ja Owen moet nuchter zijn voor de operatie dus wij doen solidair met hem mee.

Hier begint ook het lange wachten.

De secondes duren wel minuten en de minuten duren wel uren.

Na een uur hebben we nog niets gehoord, we wachten verder.

De spanning is niet te beschrijven, echt niet normaal die spanning wat het wachten met zich mee brengt.

Na een uur en een kwartier nog steeds niets, maar eens even bellen naar de IC of hun al iets gehoord hebben, Nee wij hebben nog niets gehoord.

Dan maar weer verder wachten.

Na 1 uur en 45 minuten gaat de telefoon, het is de assistent van de KNO-arts.

Hij verteld: we hebben de stent verwijderd, we hebben geen nieuwe stent terug geplaatst en we hebben de stoma gesloten, WAT, ECHT!

Brie schreeuwt Echt Waar, ik houd het niet droog, schiet vol en weet even niets meer te zeggen, behalve dat we naar de verkoever komen.

Brie en ik huilen en knuffelen elkaar, en willen het eigenlijk niet geloven.

Waar we zo op hoopte is werkelijkheid geworden.

Owen is verlost van canule/t-stent en stoma is dicht gemaakt.

Op de gang bij verkoever wachten we op de KNO-arts dit duurt ook weer zo lang.

Ik ga er maar bij zitten.

En dan gaan de deuren open en komt de KNO-arts aangelopen en haar assistent.

Ze roept terwijl ze naar ons toe komt lopen, Hij heeft alleen maar plakkers en pleisters gekregen van me.

Weer schieten we vol.

Ze komt bij ons op de bank zitten, ik houd Brie en de Dokters hand vast.

De dokter verteld het verhaal wat ze gezien heeft, alles zag er goed uit, klein beetje littekenweefsel op de plek van de T-stent maar dat mag geen naam hebben.

Stoma heeft ze dicht gemaakt via hechtingen en geplakt.

Zo wat is dit een mooi nieuws zeg, echt niet te geloven gewoon.

De aankomende 24 uur zijn wel erg belangrijk.

Op de verkoever laten ze Owen een beetje wakker worden, daarna gaat hij terug naar de IC.

Op de IC aangekomen wil hij meteen uit bed en eigenlijk naar huis maar ja dat gaat niet.

De eerste 24 uur zijn erg belangrijk, er kan nog van alles gebeuren.

Owen begint snel met drinken en wat vla te eten.

In de middag mogen de stekkers van de monitor even los.

Owen heeft nog wel infuus en die moet nog even blijven zitten.

Er komt ook wat visite langs om samen met ons te genieten van dit mooie moment.

Owen is wel erg moe en slaapt dus ook vrij snel.

De nacht gaat goed, Owen heeft geen enkel probleem met adem te halen.

Saturatie blijft goed en adem frequentie is ook goed, dit is heel erg goed nieuws om de dag mee te beginnen.

Na dat de controle is geweest van KNO-arts komt het verlossende woord.

Owen mag naar huis als een normaal kind.

Geen reddingstas, geen canules helemaal niets meer.

We zijn KLAAR!!!!!!!

 

Althans klaar, de hechtingen moeten er nog uit en Owen zijn stem is niet goed meer.

Dus er zullen nog wel wat bijzaken bij gaan komen maar het aller, aller belangrijkste is dat hij geheel zelfstandig kan ademen.

En niet meer geholpen hoeft te worden door welk hulpmiddel dan ook.

 

Thuis komen met een NORMAAL kind na 2,5 jaar is vreemd heel erg vreemd.

We moeten afkicken, wennen, vertrouwen krijgen, besef moet komen, is gewoon onwerkelijk.

Owen weet donders goed wat er allemaal speelt.

Zo zegt hij op een gegeven moment Papa de reddingstas hebben we nu niet meer nodig hé, kunnen we hier mooi een vakantie tas van maken.

Wat ook heel erg gek is dat we nu de deur uit kunnen lopen om naar bv naar supermarkt te gaan en niet een reddingstas mee te hoeven nemen.

Heel raar maar we hebben het nu over oppas, logeren, zwemmen, spelen bij vriendjes vriendinnetjes en alle andere normale dingen die we 2,5 jaar niet hebben kunnen doen.

 

Owen heeft de eerste twee nachten thuis nog aan de monitor gelegen, niet omdat hij het nodig heeft maar meer voor ons gemoedsrust.

Vanmorgen zei hij dit is de eerste dag dat ik zonder monitor slapen mag, en ja hij slaapt nu zonder monitor.

Vroeg nog aan Owen of ik vanavond, vannacht even de monitor aan mag zetten om te kijken maar dat mocht niet van hem.

We moeten ook hier weer vertrouwen in krijgen, en voor alles komt ooit een eerste keer, dan ook maar niet zolang wachten.

 

Zo hebben we ook alle spullen uit woonkamer en slaapkamer gehaald, ja elke keer wordt je er aan herinnerd.

En we moeten vertrouwen krijgen in de nieuwe situatie, vertrouwen krijgen dat we een normaal kind hebben.

Het besef is der bij ons nog niet, nog te onwerkelijk, lijkt net of we dromen en slaapwandelen.

Zitten echt op een wolk.

We moeten zo wennen aan de nieuwe situatie.

Zijn super onrustig, we moeten het de tijd geven en er op vertrouwen dat alles goed is.

We gaan nu een nieuw en ander leven lijden met zijn drieën.

Het is een super cadeau zo in de december maand, iets moois om 2,5 jaar af te sluiten, om 2011 af te sluiten en om het nieuwe jaar, nieuw te kunnen en mogen beginnen.

 

Ik dank alles en iedereen.

 

Nu gaan we eerst (proberen) van dit nieuwe leven te genieten om dan op 14 december de hechtingen er uit te halen.

Ook dan horen we meer over het vervolg……………

 
Owen in blad OOK
maandag, 28 november 2011 20:38

Onderstaand artikel stond in het blad OOK "Opa & Oma & Kleinkind" van afgelopen week:

001_800x600

002_800x600

003_800x600

004_800x600

005_800x600

006_800x600

 
T-Stent over de helft.
zondag, 13 november 2011 15:53

Owen heeft zijn T-stent alweer meer dan 4 weken, wat gaat de tijd toch snel.
De eerste 2 weken hebben we Owen niet naar school gedaan, dit omdat school maar 3 dagen was en toen kregen ze al herfstvakantie.
Maar het belangrijkste een nieuwe situatie, verse wond en iedereen moet erg wennen aan Owen zijn T-stent.n principe behoeft de T-stent minder aandacht, dan de Trachea Canule, dit omdat Owen nu via neus en mond ademend.

De lucht die Owen nu in ademt houd de neus, mond en luchtpijp nu constant vochtig.

Wel moeten we preventief min 2 a 3 keer per dag druppelen en uitzuigen.

Langzaam begint alles te wennen, ook Owen wendt der snel aan.

Maar we weten van Owen dat hij zich zelf snel aanpast aan de nieuwe situatie.

Je ziet dat het met de dag dan ook steeds beter gaat, met ademen, druppelen en de verzorging.

Na dat de herfstvakantie voorbij is gaat Owen ook weer gewoon naar school.

Eindelijk vindt hij.

De eerste maandag met T-stent was der met Owen een discussie hij wilde naar school maar moes naar het MKD.

Dus hij was nu erg blij dat hij naar school mocht.

Owen is ook voor het eerst naar het Dolfinarium geweest.

Hij vond dit helemaal geweldig, de dolfijnen, zeeleeuwen en de robben, je zag hem echt helemaal genieten.

En ons dus ook, zo mooi om dat te zien, al blijft het nog wel moeilijk hoor het genieten.

En wat ook wel fijn is, de T-stent valt niet echt heel erg op dus Owen wordt ook niet zo nagekeken.

Het enige wat er nog niet is veranderd is dat de reddingstas er nog steeds bij is.

Ingeval van nood kunnen we heel weinig zelf doen aan de T-stent maar we hebben wel de spullen bij ons om Owen te helpen ingeval van dat het moed.

Afgelopen dikke 2 jaar hebben we nog nooit een situatie gehad die paniekerig was of waar de nood aan de man was, gaan er dus van uit dat het nu en de aankomende weken ook goed blijft gaan.

Wat we zeker niet moeten vergeten te vertellen is dat Owen ook aanwezig is geweest op het Michael Wings concert in Koedijk.

Dit was erg mooi om daar bij te mogen en kunnen zijn.

Owen zijn vriendinnetje Xena, ook zo kanjermeisje die nog volop aan het vechten is was daar ook samen met haar ouders.

Ja, dit geeft een band, we twitteren en schrijven er vaak over Verbondenheid!!!!!!!!!!!!.

Is dan altijd zo fijn om even bij elkaar te zijn en elkaar dan even een dikke knuffel te kunnen geven.

Maar ook zeker de gehele organisatie van Michael Wings en niet te vergeten John en Virginia Kenniphaas.

Toen we bij het concert aankwamen zag Owen op het podium een drumstel staan van de band Volendam Alive (drummer Paul Castricum).

Owen wilde zo graag even achter het drumstel zitten en John regelde dat natuurlijk even met Paul.

En ja hoor daar zat Owen achter het drumstel zijn eerste keer achter een echt drumstel.

Het was een hele bijzondere avond voor Stichting Michael Wings maar ook voor Owen en ons.

Zo veel lieve mensen en mooie woorden, ook van de presentatrice / Zangeres en Vriendin van Owen, Sasja Brouwers.

Na een avond met een lach en een traan zijn we geheel tevreden naar huis gegaan en konden we terug kijken op een mooie en geslaagde avond.

 

Wat wel weer even wennen is dat sinds Owen weer via mond en neus ademt we geen alarm meer hebben van de saturatie meter s’nachts tijdens slapen.

Worden dan ook geregeld met een schrik wakker van he!!!, heb jij hem gehoord en gaan dan maar snel even kijken.

Is ook voor ons dus echt even wennen.

De bezoekjes aan de Onco poli gaan ook gewoon door.

Je zou door alles wat er nog speelt bijna vergeten waar het allemaal me begonnen is de Leukemie.

Oncoloog is super tevreden hoe Owen het nu doet.

Hij groeit goed en ze heeft verder geen gekke dingen kunnen ontdekken.

Gaan nog wel even door met het laatste medicijn wat Owen heeft gekregen sinds zijn leukemie, dit meer uit bescherming ivm de stoma van de T-stent.

Baat het niet schaad het niet zullen we maar zeggen, als het hem maar helpt.

 

Owen heeft ook zijn aller eerste drumles gekregen van Paul.

Was zijn eerste keer maar wat kan hij het goed zeg.

We horen nu de hele dag Kaas, Kaas, Sinaasappel. Kaas, Kaas, Sinaasappel.

En ja ik denk idd dat we aan een drumstel toe zijn.

 

We zijn nu over de helft met de tijd tot de volgende operatie.

Was het alvast maar zo ver, we vinden het erg spannend en hopen ook dan op een goede uitslag.

Maar we gaan ons er niet teveel mee proberen bezig te houden en we zullen 2 december horen en weten hoe Owen er voor staat en pas dan kunnen we weer verder.

We gaan op deze voet verder en zullen blij zijn als het 2 december is.

 

Wordt vervolgd…………..

 

 

 

 
<< Start < Vorige 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Volgende > Einde >>

Pagina 2 van 16

Gastenboek berichten

lynda koopman
Lieve Owen, Echt SUPER om dit geweldige nieuws te horen. Op afstand heb ik je gevolgd en m...
Oma Ria Laponder
Jippie,wouw,super,fantastisch de 1e nacht zit erop zonder monitor helemaal niets.Owen je d...
Oma Ria Laponder
Och wat zijn wij super blij ik kan het wel van de daken schreeuwen,Owen is verlost van de ...

Nieuwsbrief

Uw e-mail adres: