In ons vorige blog heeft u kunnen lezen dat Owen geopereerd is door de Zwitserse Professor.
Zijn nu een week verder en ja hoe gaat het na zo snelle, Hectische, Onrustige en ongeloofwaardige week.
Zaterdag ochtend ging goed, op de frustratie na werd Owen verlost van 4 draadjes.
De 2 drains, Aterielijn en de weer terug geplaatste maagsonde mochten der uit.
Verder was de week ook gevuld met geduld, heel veel geduld.
Owen heeft het zwaar niet alleen dat hij niet kan en mag praten maar ook dat hij het zat is.
Zat van ziekenhuizen, dokters, verpleegsters, niet zijn eigen ding kunnen en mogen doen en dan ook nog eens herstelend van een zware operatie met vervelende complicaties.
Maar hij doet het goed en dat sterkt hem en ons enorm.
Zo trots op ons jochie hoe hij zich erdoor heen slaat.
Je wilt hem niet zo zien en zeker niet machteloos staan en hem zo hulpbehoevend in zijn bed zien liggen.
De dagen waren dan ook gevuld met weinig zin in iets en veel mokken en niet in zijn hum zijn.
Al deze dingen mogen na zo operatie, heeft hij ook alle recht op om zo te zijn en zich zo te voelen maar als je Owen dan zo ziet liggen dan is het niet onze Owen.
Waar Owen geen last van heeft maar wat bij papa en mama wel binnenkomt, zijn de dingen die in en rondom de IC gebeuren.
Je ziet mensen terug die je niet op een IC terug wilt zien.
Het blijft een plek waar dik 2 jaar geleden het hele canuleverhaal is begonnen.
Ook dit zijn emoties en gedachten die wij als ouders weer een plek moeten geven.
Maar het heeft ook voordelen dat Owen en wij bekend zijn op de IC.
Ze kennen ons wij hun en we weten de weg.

Owen pakte zaterdag ook weer wat dingen op zo ging der zijn eerste boterham weer in.
Was hij ook blij dat der weer visite aan het bedje kwam kijken.
En begonnen we met zijn drie-een te wennen aan het idee dat Owen niet kan en mag praten en dat hij echt maar dan ook echt geholpen is.
Dit is waar we vanaf eind vorig jaar zomer op zaten te wachten.
Zaterdag zijn we om Owen's ritme even te doorbreken even een wandeling gaan maken op de gang, veilig in papa zijn handen en nog aangesloten aan de morfine hebben we een paar minuten even iets anders gedaan.
Zaterdag was ook het moment dat eind van de dag de morfine der afging.
Afwachten hoe het met de pijn zou gaan.
Zondag weer een nieuwe dag, had meer zin in de dag dan de dag ervoor.
S'middags met de visite lekker de gang op, helaas nog wel met infuuspaal, maar hij vond het wel even lekker om van zijn bed af te zijn.
De IC artsen zijn dik tevreden klinische doet hij het allemaal goed en zijn inmiddels de 48 uur na operatie gepasseerd.
Het gevaar op koorts en andere bijwerkingen zijn dan ook nu wel geweken.
Al weet je het nooit.
Maandag merken we goed aan Owen dat hij weinig zin heeft en ze kont een beetje tegen de krip aangooit.
Owen moet meer gaan bewegen maar daar heeft hij geen zin aan en verdomd dat dan ook echt.
Samen met de pedagoog geregeld dat hij einde van de middag een uurtje naar de speelkamer kan om even lekker ergens anders te zijn en even leuke dingen kan gaan doen zoals met Playmobile spelen, spelletjes doen en knutselen.
We zien Owen hier dan ook echt van opleven.
Alleen is dit van korte duur als de medicijnen weer genomen moeten worden en hij toch even moet lopen en dit verdomd om te doen.
Wel hebben we even bezoek gehad van de assistent van de KNO-arts.
Zij is net zo als de IC-artsen erg tevreden hoe Owen hersteld en wat hij nu al doet.
Ook nemen we nog eens de operatie door wat ze precies gedaan hebben, echt heel erg knap.
Morgen ochtend komt de KNO-arts zelf kijken hoe het gaat met Owen.
Dinsdagmorgen voor de klok van 9 is ze daar en met goed nieuws, naoverleg met de andere artsen is besloten dat we naar huis mogen.
Dus spullen pakken en snel naar huis want we zijn het idd zat en erg moe.
De gedachten is dat als we thuis zijn Owen sneller en beter zal herstellen van de zware operatie.
Wat ons en vooral Owen's KNO-arts opviel was dat zij voor het eerst van Owen een hand heeft gekregen bij het afscheid (zal hij het door hebben dat zij niet alleen de boeman is maar ook de gene die hem van de canule afhelpt) dit was zo mooi gebaar.
Wel zal de zorg thuis intensiever gaan worden, meer uitzuigen, meer tijd nodig hebben om te communiceren maar ook daar komen we wel weer doorheen.
We zien Owen elke dag een beetje meer opbloeien, heeft het nog steeds moeilijk maar vindt langzaam aan zijn eigen weg wel weer.
Heeft zelfs zin om te spelen en vandaag zelfs 10 min op zijn fietsje gezeten.
Verders is hij nog wel moe maar geeft daar niet aan toe.
Donderdagmiddag was de eerste afspraak weer op de poli van KNO, de hechtingen en de wonden zouden gecontroleerd worden.
Ook nu was de KNO-arts zeer tevreden.
Ze mocht alles bij Owen doen en hij heeft zelf geholpen om de hechtpleisters der af te halen.
Ook heeft zij de canulewissel mogen doen.
En ze heeft weer een hand gekregen van Owen.
Ook weten we de nieuwe datum weer wanneer Owen de volgende operatie gaat krijgen.
Dit zal 16 september gaan worden, hopelijk gaan de aankomende weken net zo voorspoedig als de afgelopen dagen en slaat de frustratie niet toe bij Owen van het niet kunnen en mogen praten.
Maandag gaat Owen weer naar zijn Schavuiten en kunnen papa en mama weer de draad oppakken.
Wij zijn erg blij dat ondanks de achtbaan van afgelopen de operatie heeft plaats gevonden.
Zijn dan ook de Zwitserse Professor Monier en het AMC erg dankbaar dat ze het voor elkaar hebben gekregen dat ze Owen hebben kunnen en willen helpen.
De eerste stap naar een beter leven is gezet en wel een hele grote stap.
Maar we zijn der nog niet, er zijn nog steeds onzekerheden.
16 september weten we waar we staan en daarna kunnen we weer verder kijken.
Tot die tijd gaan we door, door met alles, door met het gevecht en zeker door met het herstel van Owen want hij is der nog niet en we hebben nog een lange weg te gaan.